- تعریف ژانر
- نظرات
[layerslider id=”34″]
———————————————————————————————————–
تعریف ژانر
ژانر یا گونه، به روش دسته بندی فیلمها بر پایه سبک ، موضوع ، تماشاگر و همچنین نوع ساخت گفته می شود.
مفهوم آن، برگرفته از کلمه‌ای فرانسوی به معنای نوع، دسته یا گونه است. تا پیش از قرن بیستم، نام‌های ژانری به عنوان رده‌هایی عام برای تنظیم و دسته‌بندی شمار زیادی از متون کاربرد گسترده‌ای داشتند که شامل تراژدی، کمدی و تاریخی می شدند. به‌ویژه این مفهوم نقش مهمی در طبقه‌بندی و ارزش‌گذاری ادبیات ایفا کرده بود.
ژانر، روش منحصر به فرد روایت یک ایده داستانی است. ژانرها نوعی دسته بندی متمایز و قابل تشخیص توسط مخاطبین می باشند که با قواعد از پیش مقرر شده، شخصیت خاص خود را دارند. این قواعد شامل دینامیک روایت داستان، سیستم های تصویربرداری، الگوی های خاص کاراکترها، انگیزه ها و موانع پیش روی کاراکترها و حتی محیط رخداد داستان می باشند.
ژانر به ما اجازه می دهد شناسایی، طبقه بندی و جداسازی روش روایی داستان را قبل از وارد شدن به پیچیدگی ها و جزئیات داستان، انجام دهیم. ژانر برای دسته‌بندی فیلمها بر اساس شباهت‌های روایی که فیلم بر آنها بنا شده است به کار می رود.
قسمتی از جستجوی شما در فرضیه داستانی، کشف عمیق ترین سوال داستان است که قهرمان داستان می بایست برای شکل گرفتن داستان به آن پاسخ دهد. چگونگی پاسخ دادن قهرمان داستان به این سوال، شکل دهنده انگیزه های داستان است. همان بهانه ای که تماشاچی را تا پایان با فیلم همراه می سازد. یکی از فواید ژانر ایجاد چارچوب برای همین سوالات اساسی است. چارچوبی که قبلا آزموده شده و نتیجه رضایت بخشی داشته است. شما فقط باید جزئیات را بپرورانید و تفاوت با سایر فیلمنامه ها را به گونه ای هنرمندانه خلق کنید اما در همان چارچوب کلی.
به یاد داشته باشید که وقتی به تحلیل فرضیه داستانی تان می پردازید، در ابتدای راه هستید. شاید آن زمان هنوز به سوال اساسی داستانتان نرسیده باشید. پس بسیار مهم است که حالا ژانر مناسب را حدس بزنید. این کمک خواهد کرد که روی ایده داستان متمرکز شده و آن را پرورش دهید. و ضمنا همزمان شما را به سمت بهترین ژانر هدایت خواهد کرد.
ژانر را به عنوان یک وسیله که حتما باید از آن استفاده کرد نگاه نکنید، بلکه با چشم خریدارانه به خصوصیات خوب آن بیاندیشید. “شخصا هیچگاه خود را از انتقال مفاهیم و تاثیر گذاری بر مخاطب به روشهای خاص خودم محروم نکرده ام. ژانر فقط کمک می کند این کار موثرتر انجام شود. ژانر به داستان وضوح و مسیری درست می دهد.”
تعیین مشخصات یک ژانر می تواند برای یک نویسنده محدودیت آور باشد. و آنها حس کنند مقید به اجرای مو به موی قوانین مختص به هر ژانر می باشند. تازه کارها به خصوص وقتی با ژانر درگیر می شوند، حس می کنند مهارت و چالاکی خود را از دست خواهند داد. بله، کار با ژانر زمان و صبر زیادی می طلبد. با این حال تجربه نشان می دهد وقتی نویسنده محدود به شرایط خاصی در نوشتار می شود، این قیود باعث افزایش تمرکز بر موضوع و افزایش سرعتِ یافتن راه حل های خاص در مورد موضوع می گردد. ژانر چنین نقشی را بازی می کند. ژانر انتخاب های نویسنده را محدود نمی کند، بلکه فقط زمینه کار را مشخص می کند و حال در آن محدوده که خود بی نهایت است، می توان بی نهایت انتخاب داشت.
نویسندگان بی تجربه فکر می کنند ژانر، نوشته آنها را قابل پیش بینی می کند. نباید اینگونه باشد. باید به گونه ای نوشت که گویی یک ژانر می خواهد ما را وارد دنیایی کند که تاکنون ندیده ایم. در ژانر اکشن تمرکز روی طراحی صحنه های اکشن است که پر از شجاعت، گستاخی، تازگی و هیجان است. حال، اینکه فرضیه داستان چیست، لوکیشنها کجا هستند و چگونه قهرمان داستان با نیروی فیزیکی خود مشکل را حل می کند را می توان در بی نهایت نسخه تازه طراحی کرد. در ژانر علمی تخیلی باید به گونه ای از تکنولوژی استفاده کنید که تا به حال کسی انجام نداده باشد. در ژانر کمدی مخاطب را طوری بخندانید و سوژه ها را بگونه ای برگزینید که تا کنون کسی امتحان نکرده است. هیچکس نمی گوید خلق اثری مشابه اما متفاوت! آسان است. اما این کار یک فیلمنامه نویس است. ژانر مثل پالت نقاشی است. تصویرگری که توان نقاشی روی بوم ندارد، نباید پالت را مقصر بداند، ایضاً یک فیلمنامه نویس هم نمی تواند ژانر را تقصیرکار معرفی کند.
